Charla-coloquio con Manuel Rivas

Nun dos días máis fríos do inverno, cando parecía imposible a súa chegada ao centro, a neve non puido impedir que Manuel Rivas partillara con nós un anaco do seu tempo. Subiu a escaleira da porta principal do instituto cunha viseira mariñeira pola que asomaba un fermoso cabelo cano, que, en perfecta combinación coa barba de prata e a mirada azul, parecía traer consigo o tempo calmo e as profundidades do Atlántico coma se se tratase dun lobo de mar sabio e experimentado. O abrigo negro e a chorima na man completaban o atuendo do poeta, escritor e xornalista.

Chegou sen présa, e coa dozura da súa voz foinos envolvendo nas "Orixes da escrita". A súa primeira escola, na que , sentado nunha maleta, escoitou por primeira vez ler á súa irmá. Entusiasmado coa sorpresa, quixo sacar un libro da súa carteira de plático, pero atopouna baleira. Anos despois, un mestre que falaba castelán ( non podía ser doutra maneira) quixo desterrar dos nenos dun barrio da Coruña, o fonema da Gheada facéndolles repetir "Los pájaros de Guadalajara tienen la garganta llena de trigo". Rivas recitou o poema "Fonema" ilustrando a traxedia de tantos nenos que non podían pronunciar o "g" e o "j" do castelán. Falounos da beleza da flor do toxo, e de como o demo, envexoso de vela tan fermosa, lle puxo espiñas; comentounos que a súa nai vendía leite na Coruña; que un avó era albanel  e contaba moitas historias; doutro avó silencioso que sempre dicía "boh" en distintas tonalidades, coma se tivese unha escala musical. Nós, iamos entendendo as orixes da súa escrita, a esencia que fai de Rivas quen é dentro do panorama da Literatura, así con maiúsculas.

Un alumno, preguntoulle "Que é para ti a poesía?" Rivas falou de espirais, dos círculos concéntricos dos nosos ancestros celtas, para el a poesía é o círculo máis pequeno, o que  indaga nese ser estrano que é o ser humano.
Finalmente, dedicounos os seus libros, tamén sen présa, facendo debuxos , escribindo coidadosamente unha mensaxe persoanalizada que nos fixo sentir destinatarios especiais da súa obra.

Cando marchou, esa luz especial do tempo da neve, deixaba os nosos prados máis verdes que nunca e un pouco de dozura e humanidade que permanece como a  súa obra. Permanece.