25N no Lama das Quendas...

NON É AMOR

 

Por que, nos contos que gardabas, eu era a devorada,

por que, na imaxe do amor puro, a moza estaba morta,

por que, no mito que teciches, urdiches o abandono,

por que, no afán de posuírme, cegaches os meus ollos.

 

Mírame agora que son silencio, eternidade,

mira o meu corpo branco, case azul na quietude,

son Ofelia de novo aboiando nas augas,

arrastrada na historia dun mundo á túa imaxe.

Ofelia case azul, xa para sempre muda,

inmóbil perfección de obxecto posuído.

Ergue a man, Ofelia, esa man que aínda leva

o sangue, a pel, a proba do delirio covarde.

 

Como se pode amar o camiño da morte,

como se pode amar o silencio do medo.

Que non, non é amor ese velo de sombra,

non, non é amor a negación do soño,

non, non é amor o desprezo estridente,

non, non é amor a voz que todo cala,

non pode ser amor esa ventá escura,

pois non, non é amor esa porta fechada.

 

Non te quero máis branca, nin azul, nin silencio,

non te quero aboiando nese río de sombra.

Érguete Ofelia, esperta e renega do conto,

non cegues os teus ollos, que o corpo che pertence,

renega dese mito que mata as túas entrañas,

renega do amor puro que te viste de morte.

 

Dacosta, Marta. (2011). Acuática alma. Espiral Maior.